28 september 2017 – Durban, Zuid-Afrika
Lieve allemaal,
Ik ben alweer meer dan een week aan de slag bij I Care.
Afgelopen vrijdag hebben Thobile(mijn vroegere penvriendin) en ik elkaar voor het allereerst ontmoet! En wauw, wat is ze een mooie, zelfstandige vrouw geworden! Ze woont bij haar oma(rechter heeft verboden dat ze bij haar moeder woont), studeert, heeft al 8 jaar een vriend en sinds 2 maanden ook een baby! Door alles wat er vroeger gebeurd is had ze nooit durven dromen dat ze ooit moeder mocht worden. Super bijzonder! We hebben lekker samen gegeten, het was een groot succes!
In het weekend zijn de Belgsiche meiden(Laura en Zahra) aangekomen. Het weer is hier heel wisselend maar zondag konden we gezellig naar het strand.
Afgelopen dinsdag ben ik op stap gegaan met Donation. Donation is een 'outreach-worker' wat betekent dat hij 's morgens de jongens ophaalt van de straat en daarna, als de jongens op het hope center zijn, de straat op gaat om de jongens te ontmoeten die de stap (nog) niet hebben genomen om te komen. Hij probeert een relatie met deze jongens op te bouwen en ze zo te bereiken. We parkeren de auto en stappen uit. We zijn hier letterlijk 2 straten verwijderd van de boulevard en het strand waar ik zondag nog lekker gezeten heb. Een raar gevoel overvalt me; ben ik hier wel veilig? Donation voelt het en stelt me gerust. Hij laat alleen de wijken zien die voor mij veilig zijn. Na 1 straat zien we ze al liggen, diep onder een deken verscholen. Je zou er bijna voorbij lopen omdat je denkt dat het een hoopje afval is. Zoals ze daar liggen zijn het net schimmen zonder gezicht, zonder naam. In één van de wijken komen we een groepje jongens tegen die samen een deken delen. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik iemand lijm zie snuiven(hier in Durban zijn er onder de straatjongens 3 soorten drugs: wiet, lijm snuiven en whoonga roken. Whoonga is een combinatie van heroine met rattengif of vermalen HIV pillen). Ik kan me slecht indenken dat iemand dit vrijwillig tot zich neemt. We hebben een gesprekje en ik merk dat Donation hier veel respect krijgt, niet alleen van de jongens, maar ook van volwassenen. We hebben het over 'doelen bereiken' en proberen 2 van de jongens warm te krijgen om morgen mee te komen. 1 van de jongens draagt een ring van kralen gemaakt. Ik vraag hem of hij deze zelf heeft gemaakt en hij doet hem meteen af en geeft hem aan mij. Zo weinig bezitten en dan nog kunnen geven, het doet me veel!
Als we terug lopen naar de auto zie ik in een volle winkelstraat bij iedere winkel mannen staan die naar ons kijken. Ik vraag aan Donation of het door mij komt en hij legt uit dat het allemaal dealers zijn. Ze staan zelfs naast een politiewagen. Ongelooflijk dat dit allemaal kan en ook vooral zo in het openbaar.
Donation en ik rijden naar een plaats iets buiten het centrum. Hier is een heel dorp vol met tent-huisjes. We komen op een bijzonder moment, want de gemeente is met de politie alle huisjes aan het ruimen. De mensen staan er verslagen naar te kijken. Vanmorgen nog een dak boven het hoofd, vanavond niets meer. We blijven in de auto even kijken want het is niet veilig voor mij om uit de auto te gaan. Vandaag ruimen, maar morgen zal de heropbouw weer beginnen. Dit is een goed voorbeeld hoe ver de overheid en de mensen van elkaar verwijderd zijn. Dit is geen manier om het probleem te verhelpen…
We stoppen vervolgens langs het spoor. Door een ingang onder de brug zie ik de tent-huisjes langs het spoor. Ook nu blijven we in de auto. Vele schimmen klimmen in en uit de ingang. Donation vertelt dat hier vaak aanrijdingen zijn door de mensen die van de wereld zijn door de drugs en de treinen die niet op tijd kunnen stoppen. Mensen overlijden. Niemand neemt de moeite om deze mensen vervolgens weg te halen en een waardig afscheid te geven. Het ontroert me. Ook hier wonen kinderen die ook het hope center komen. Als ik terug kom bij het hope center zie ik de jongens plezier hebben. Diezelfde jongens.. Een beeld wat me letterlijk met mijn neus op de feiten drukt.
Vanmorgen heb ik samen met Donation de jongens opgehaald van de straat. Ookal regende het, ik heb toch het raam opengezet. De lucht die de jongens bij zich dragen is niet te beschrijven. Op het hope center hebben ze allemaal schone kleren gekregen omdat vandaag een speciale dag was. We zijn met z'n allen(11 jongens, waaronder 1 van de jongens die we eerder die week op straat spraken, 6 staff-leden en ons 3) naar de 'Suncoast'(een chique evenementenhal met bioscoop) gereden. Voor veel van de kinderen was dat voor het eerst in hun leven. Eén van de jongens: "Ik 'woon' hier vlakbij! Ik ben er vaak langsgelopen maar nog nooit binnen geweest!". Kwart voor 12 zou de film beginnen en het is geen grapje als ik zeg dat we 10 over half 12 vertrokken vanaf het hope center. Tot nu toe gaat het goed met de aanpassen aan de 'African-time' maar dit bezorgde mij(samen met Laura en Zahra) toch wat hartkloppingen. De film was uiteraard al lang begonnen maar dat maakt hun allemaal niet uit. Uiteindelijk zijn ook wij in een stoel gezakt en hebben nog even genoten van de film. We hebben een leuke cartoonfilm gekeken. Ze hebben ook een bakje met popcorn, een snoepje en wat te drinken gekregen. Ook was de film in 3D, wat al voor hilariteit zorgde. Want wat is dat gek met zo'n bril op je gezicht.
Maar 1 van de jongens is in slaap gevallen tijdens de film, een record(Het was een koude nacht en er was vannacht iets voorgevallen waardoor veel amper geslapen hebben. Ik begin er aan te wennen dat er vaak een paar jongens slapen tijdens de activiteiten)! De jongens hebben genoten en wij ook! Bedankt aan alle sponsoren die deze dag mogelijk gemaakt hebben!
Ook vannacht zal er weer een koude, natte nacht zijn. Maar morgen zullen alle medewerkers van het hope center(inclusief ikzelf) weer met open armen klaarstaan om de schimmen van de straat op te vangen en ze vertellen dat ze bijzonder zijn. Want ze hebben wel een gezicht en ook een naam.
Hambani kahle,
Mandy
Meerdere foto's bij deze reisblog kunt u vinden via de pagina van Mandy op reislogger.