3e Honderdroedeweg, dit straatnaambord staat in het verlengde van de Hoevenseweg vanuit Wagenberg naar Lage Zwaluwe, tegenover de Derde Weg die naar Zevenbergschen Hoek gaat. Tot eind 2015 was de straatnaam nog onjuist weergegeven.
Deze straatnaam is afgeleid van een eeuwenoude benaming voor deze polderweg. In het verlengde van de Hoevenseweg en tussen de Eerste Weg en de Tweede Weg lagen vroeger De Eerste Honderd Roeden. Tussen de Tweede Weg en de Derde weg lagen De Tweede Honderd Roeden. En tot ongeveer waar de spoorlijn loopt, lagen de Derde Honderd Roeden tot aan de Vierde Weg. Dit zijn ongetwijfeld allemaal verwijzingen naar de verkavelingen die daar ruim 5 eeuwen geleden werden uitgevoerd.
Voor het ontstaan van deze benamingen moeten we terug naar de tweede helft van de 15e eeuw. Nadat vanaf 1421, het jaar van de St. Elisabethsvloed, het noordwesten van onze provincie gedurende ongeveer een halve eeuw overstroomd was geweest met zeewater, was dat gebied opnieuw ingepolderd en bedijkt en werden de met zeeklei bedekte gebieden opnieuw verkaveld. De Eerste Weg staat al op een getekende landkaart uit 1474 als een weg naar 'Sevenberchs west', maar kwam toen nog niet bij Zevenbergen.
Daar in de nieuwe Grote Zonzeelse Polder zal men met de verkaveling zijn begonnen aan de oostkant, dus aan het einde van de Hoevenseweg langs die Eerste Weg. En 100 roeden (ruim 500 meter) verder kwam de Tweede Weg. De roede was toen zowel een lengtemaat als een oppervlaktemaat. Dit eerste verkavelde blok werd in de administratie 'De Eerste Honderd Roeden' genoemd en deze naam is ook weergegeven op de kadasterkaart van ongeveer 200 jaar geleden.
In die 'eerste honderd roeien' gingen wij in onze jeugdjaren in het voorjaar op woensdag- en zaterdagmiddag 'peeje dunne'. Dat was tot omstreeks 1960. Met een groep jongens kropen we naast elkaar langs rijen nog heel kleine suikerbietplantjes en moesten de overtollige uit de grond trekken. Eén plantje moest telkens blijven staan. Daarmee konden we dan een paar kwartjes extra zakgeld verdienen. Van die harde kleigrond kregen we wel zere knieën en handen, maar dat hadden we er wel voor over.
Johan van der Made.