KOBUS DE JONG 6 februari 1906 – 4 mei 1998
Kobus, beter bekend als Koke de Paraplu, verkocht sinds mensenheugenis paraplu,s. Hij volgde zijn vader op, die alles te voet deed en bij de boeren bleef slapen. Kobus ging per fiets. Later had hij een fraaie brommer, met voorop een ijzeren mand voor zijn handelswaar, verpakt in een leren koker.
Tot zijn 90 ste verjaardag was hij actief. Hij vertrok door weer en wind, zelfs storm kon hem niet deren. Op het laatst aangeduwd door zijn grote vriendin, Jeanne den Ridder, van de thuiszorg. Want….de mensen wachten op mij. De kleiboerkes waren zijn favoriet. Zij kochten altijd.
Kobus was bekend in Wagenberg en verre omgeving. Dansend en zingend aan de deur verkocht hij zijn paraplu,s. Had altijd repen chocola bij zich voor de kinders. Ook vroeg hij altijd om kapotte paraplu,s. Om te repareren, want alleen van de verkoop van nieuwe paraplu,s kon hij niet leven, zei hij. Soms verkocht hij een kapotte paraplu meteen door. Bij de buurvrouw bijvoorbeeld.
Een bekende Wagenberger, Maurice Bogaers, inmiddels ook overleden, kocht ooit een nieuwe paraplu bij Kobus. Toen hij deze wilde gebruiken, zag hij dat de baleinen aan het roesten waren en ging verhaal halen. Dan heb je er zeker mee in de regen gelopen, antwoordde het oude baasje.
Kobus werkte ook graag in zijn moestuin. Met volle zware emmers bewaterde hij zijn groenten. Trots was hij op het resultaat. Liet iedereen zien hoe groot de slakroppen waren en hoeveel boontjes hij wel niet had. Iedereen mocht ervan meegenieten. Hij deelde graag uit en was blij als hij iemand er een plezier mee deed. Een tuinslang hoefde hij niet. Flauwekul !
Fruit haalde hij met nicht Ria bij een boer op Den Hout. Kocht dan meteen zoveel, dat hij weer kon trakteren. Kersen voor Ria, Yvonne, Jeanne, Corina, Anita, Colinda, Anneke, Monique en de vele lieve andere vrouwen van de thuiszorg, die hem met veel liefde en plezier verzorgden. Ook kreeg iedereen met regelmaat een reep chocola toegestopt.
Kobus had een gezonde honger. Had altijd trek. Het eten van Tafeltje Dekje bleek niet de oplossing. Kobus wilde er niet op wachten, want hij moest de baan op. Buitenlust verzorgde vervolgens de maaltijden, die vanuit de diepvriezer in de magnetron konden worden opgewarmd. Ook dit werkte niet altijd. Kobus bleef thuis komen met vlees, vis en groenten of haalde frites, worstenbroodjes of eierkoeken.
Als het hem te lang duurde, voordat hij iemand zag (soms mopperde hij…. je ziet geen meid of knecht) ging hij maar zelf aan de slag. Stonden de aardappels op het gas te koken, het vlees op het kolenfornuis te pruttelen en had hij ondertussen de appeltjes geschild voor appelmoes. Ondertussen had hij al de tafel gedekt. Voor twee personen ! Diegene die hem hielp, moest mee eten. Dat was toch gezellig !
Toen hij een geboortekaartje kreeg van zijn geliefde thuishulp Corina Hartman, wilde hij er meteen naartoe. Eerst naar de kerk en vervolgens zou hij de baby een kinderparapluutje brengen. Om hier even mee te wachten, begreep hij niet. Kobus hield van actie en wel meteen.
Op vrijdag deed de thuiszorg alvast draad in de naalden, zodat Kobus op zaterdag in zijn werkplaats paraplu,s kon repareren. Steevast met een rode boerenzakdoek om zijn nek en een pet op. Waarschijnlijk tegen de kou. in deze kamer had hij nooit de kachel aan. Op zaterdag veegde hij ook altijd zijn hofje en schilde appeltjes voor zijn kippen.
Regelmatig moest ook de handel worden aangevuld Er moest volop keuze zijn. Ging dan op weg met nicht Ria naar Tilburg om paraplu,s te kopen. Tegenover zijn klanten hield hij vol dat ze uit Zwitserland kwamen. Waar Zwitserland lag, wist hij niet. Kobus hield al 70 jaar de vrouwtjes droog, vertelde hij graag.
Het laatste actieve jaar liet zijn geheugen hem soms in de steek. Hij raakte zijn fiets kwijt in Hooge Zwaluwe en kwam met een andere fiets thuis. Gelukkig was zijn fiets snel terecht, want iedereen wist, die is van Koke ! Ook als het beestenweer was, wilde hij gaan venten. Probeerde hem dit uit zijn hoofd te praten en toen mompelde hij…..och ja, op mijn leeftijd word ik toch geen burgemeester meer !
Kobus kreeg geregeld aanloop. Buurman Ties Hop hield hem graag gezelschap. Ook overbuurman Henk van der Meer liep regelmatig binnen om een oogje in het zeil te houden. Laatstgenoemde heeft uiteindelijk de paraplubak van Kobus (brom)fiets gedemonteerd, omdat het onverantwoord werd Kobus nog langer de baan op te laten gaan. Kobus deed ook aan ruilhandel. De kapper betaalde hij met een paraplu. Ook de slager kreeg een fraai exemplaar in ruil voor een berg speklappen. iedereen tevreden. Op zijn verjaardag was het altijd volle bak. iedereen kwam graag naar Kobus. De pastoor, de burgemeester met zijn vrouw, Dr. Karthaus en vele anderen. Ze genoten van Kobus en zijn prachtige uitspraken.
Zijn geliefde Anneke overleed in 1994. Hij miste haar enorm. In zijn eentje vond hij er geen mieter aan. Steun zocht hij in de kerk en bij vrienden. Op zondag ging hij altijd fietsen, in driedelig pak en kwam dan graag op visite om een bakske te drinken en ook een Belgisch Tripeltje sloeg hij niet af. Hij genoot dan. Ook met een autoritje deed je hem een groot plezier.
Op een gegeven moment werd de eenzaamheid hem teveel. Hij wilde naar de Haagdijk in Breda. Daar was een tehuis waar zijn broer zijn laatste jaren had doorgebracht. Toen ik hen vertelde dat hij mocht gaan wonen in het Sancta in Zevenbergen was hij erg blij en met veel plezier ging hij aanvankelijk naar de dagopvang. Later kwam hij hierop terug. Daar zaten allemaal sukkels en hij voelde zich niet thuis tussen al die oude mensen. Bovendien hadden ze daar geen werk voor hem. Hij wilde weer de baan op. Geld verdienen. De mensen wachten op mij.
Een UNIEK persoon is niet meer….
Yvonne de Vries-Zager.
P.S.. Terecht wordt opgemerkt dat deze bijzondere man een standbeeld in Wagenberg verdient, zodat hij niet wordt vergeten. Misschien op het Van den Elsenplein? B&W graag attentie hiervoor !!!