Vorig jaar liepen wij op de Vlaggetjesdag in Drimmelen en toen zagen wij een dame met zwart krullend haar lopen, die we kennen en dus ook begroetten. Al verder lopend twijfelden we: Was het nu Femke of was het nu Yvonne? In die situatie bevonden we ons vaker en dus vroegen we de dames apart van elkaar of zij elkaar toevallig kenden. Beiden zeiden van niet en dus regelden we gisteren bij Molen Zeldenrust in Hooge Zwaluwe de eerste ontmoeting tussen de twee, toch wel héél veel op elkaar lijkende, dames.
We namen plaats op het anderhalve meter uit elkaar staande terras van het molencafé, dat iedere tweede zaterdag van de maand haar deuren opent. Yvonne is vrijwilligster bij de molen, Femke kwam er voor de allereerste keer. Bij het zien van Yvonne, viel er bij Femke ineens een kwartje: “Nou, nu snap ik waarom een bewoonster van De Ganshoek mij altijd Yvonne noemt. Ik heb er nooit wat van gezegd en altijd vriendelijk gezwaaid als ze ‘doei Yvonne’ riep, maar nu ik jou zie begrijp ik het!”. Yvonne op haar beurt begreep ook vragen uit het verleden beter: “Mij vragen ze altijd of ik nog een zus heb die hier in de buurt woont. Of ze vroegen ‘ben jij daar of daar geweest’ en dan was ik daar helemaal niet geweest. Nu begrijp ik dat ook!”.
De rest van de middag stond in het teken van praten, elkaar leren kennen (waarbij onder andere gesproken werd over het krullende haar en dat dat niks is met deze huidige hitte) en elkaar begroeten met: “Hé zus!”, tot grote hilariteit van de rest van de molencafégasten. Even voor de goede orde: op de eerste foto, die gisteren is gemaakt en waarvoor de dames even iets dichter bij elkaar schoven, zit Femke op links met een witte blouse aan en Yvonne op rechts met een zwarte jurk aan. De tweede foto komt uit onze archieven, in het midden staat Yvonne, maar het was Femke die vooral deze foto ‘eng’ vond vanwege de gelijkenis met haar eigen voorkomen. De derde foto is ook uit onze archieven en dat is dan weer Femke die in een fleurige jurk een bos bloemen vast houdt.