Vandaag vieren Wim en Jo van Dongen uit Made hun diamanten huwelijksjubileum. Zij stapten 60 jaar geleden, op 21 september 1961, in het huwelijksbootje na een verkeringstijd van twee jaar. Hoewel die verkeringstijd best lastig was, omdat Wim van die twee jaar, anderhalf jaar in dienst zat, wisten de twee het wel; met jou ga ik oud worden.
Wim (80) en Jo (80) zijn beiden geboren in de gemeente Oosterhout, Wim in Den Hout en Jo in Stuivezand, dat toentertijd bij Oosterhout hoorde. Wim komt uit een gezin van 12 kinderen, die nagenoeg allemaal in de omgeving zijn blijven wonen, Jo was er één van vijf thuis. De ouders van Wim en Jo kwamen bij elkaar over de vloer, dus kennen deden de twee elkaar al. Wim vertelt: “Ja, ik kende haar al wel, maar nog nooit op die manier. Pas op de kermis in Made ontmoetten we elkaar echt, in het café.” Jo vult hem aan: “Dat was heel grappig, ik liep met een vriendin het café uit, terwijl Wim met zijn broer het café in liep. Hij stak zijn arm door mijn arm en trok me zo weer terug naar binnen!”, lacht ze. Wim kijkt met een lach op zijn mond naar zijn vrouw terwijl ze hun verhaal vertelt. “Ik vond het wel leuk ja, dat blijkt wel want we zijn nu 62 jaar verder!”.
De verkeringstijd van Wim en Jo omschrijft zich het beste in pen en papier. Letterlijk, want Wim zat in dienst en werd onder andere naar Duitsland en Frankrijk uitgezonden. Ze schreven elkaar brieven, iets wat Jo toch best lastig vond: “Ik vond het natuurlijk wel leuk als ik een brief kreeg, maar een leuke tijd was het niet. Maar ja, dat was vroeger gewoon zo hè, je ging niet zomaar uit elkaar als het wat lastiger was. Dat is tegenwoordig wel anders.” Wim lacht: “Tegenwoordig gaan ze al uit elkaar om een scheet.” De echtelieden lachen naar en om elkaar, een leidraad door hun leven; humor. “We steken vaak de draak met elkaar ook hoor, moet toch gewoon kunnen. Als mensen me aanspreken en verwonderd zijn over dat we al 60 jaar getrouwd zijn, dan antwoord ik altijd ’60 jaar bij elkaar en nooit ruzie!’. Dan begint iedereen altijd te lachen, want dat kunnen mensen zich niet voorstellen”, vertelt Jo met een brede grijns op haar gezicht. “Tuurlijk heb je wel eens woorden, dat hoort erbij, maar echt, 60 jaar getrouwd en nooit ruzie!”. Heel breed hadden Wim en Jo het niet aan het begin van hun getrouwde leven. Wim daarover: “Je mag best opschrijven dat ik toen we trouwden, 35 gulden had. En wat denk je dat we voor dit huis hebben betaald? 5000 gulden! Eigenlijk 4500 maar we moesten de beschrijvingskosten ook betalen.” De eerste vier maanden van hun huwelijk woonde het echtpaar dan ook in bij een zus van Wim in Wagenberg en vervolgens nog eens 2,5 jaar bij de ouders van Wim in Den Hout. “Toen kwam dit huisje te koop, voor inderdaad 4500 gulden. Ik wilde heel graag weg in Den Hout, want daar had je haast niks hè, je had maar één winkel!”, vertelt Jo. ‘Het huisje’ waar ze het over heeft, staat in de Molenstraat in Made en is het huisje waar Wim en Jo nog altijd lief en leed delen, inmiddels al bijna 57 jaar lang.
Waar er geluk in het leven is, komt ook verdriet om de hoek kijken. Aan de keukentafel ontstaat er samen met schoondochter Patricia een mooi gesprek over de zoon van Wim en Jo, Audrey, en kleinzoon, Daan. Audrey en Patricia leerden elkaar kennen, trouwden en mochten twee kinderen krijgen; Lotte en Daan. Lotte is inmiddels 27 jaar, heeft een relatie met Jasper en woont in Nijmegen, Daan heeft zijn eigen leven genomen in 2016. Patricia vertelt daar heel openhartig over: “Daan was geestelijk ziek en we hebben stad en land afgereisd om hulp voor hem te krijgen, maar alles wat je leest en hoort, is waar. Hulp is altijd uitgebleven en gelukkig, waar ik nu heel dankbaar voor ben, heeft Daan zijn gedachten altijd aan ons uitgesproken. Hij heeft een aantal keer aangegeven dat hij liever niet meer wilde, dat hij het leven zo zwaar vond en moeilijk. We hebben hem daarin kunnen begeleiden, met hem kunnen praten, waardoor ik nu niet meer met vraagtekens zit. Maakt het natuurlijk niet minder verdrietig of minder erg, maar we wisten wel dat dit bij hem speelde. Audrey en ik hebben het er het eerste half jaar zó moeilijk mee gehad, daarna hebben we elkaar aangekeken en stevig vastgepakt en gezegd: ‘We moeten door, ook voor onze Lotte’. We zijn toen weekendjes weg gegaan, hebben allemaal leuke dingen gedaan, dat maakte ons zo hecht als gezin. En toen begon Audrey zo te hoesten.”
Audrey is Wim en Jo’s eerstgeborene en kreeg op 56-jarige leeftijd te horen dat hij longkanker heeft, met uitzaaiingen naar de hersenen en de lymfeklieren. Na een rollercoaster van slechts vier maanden, is Audrey overleden. Hij zou vandaag de dag 59 jaar zijn, Daan zou 23 jaar zijn. Zowel Audrey als Daan leven voort in het gezin Van Dongen. “Ik wil zelfs heel graag dat je het opschrijft, ik leef ook nog iedere dag met Audrey. Om een voorbeeld van nu te noemen, die ballonnenboog voor de deur van m’n schoonouders, ik twijfelde daar nog een beetje over, maar toen dacht ik ‘Nee, Audrey zou dit gewild én gedaan hebben’ en daarom heb ik het ook gedaan. Omdat hij dat zo had gedaan”, vertelt Patricia, terwijl er een traan over het gezicht van Jo rolt. Wim staat op, pakt de koffiepot, schenkt de gasten bij en vraagt aan Jo: ‘Wil jij ook nog, schat?’. Jo en Patricia proesten het plots uit van het lachen. “Ze vinden het zo overdreven als een stel de hele tijd ‘schat’ en ‘lieverd’ tegen elkaar zegt! En hoor hem nu eens!”, lacht Patricia. Jo veegt de traan van haar wang en lacht net zo hard mee. Het gezin is hecht, met ruimte voor een lach en een traan.
Fred (56) is de tweede zoon van Wim en Jo en woont momenteel met zijn partner Suze in Zwijndrecht, samen met kleinzoons Damian (23) en Collin (21). Patricia woont bij haar schoonouders in de buurt, namelijk in Made. Jo was thuis toen Audrey en Fred klein waren, maar voor de komst van de kinderen werkte ze eerst bij snoepwinkel Jamin, daarna bij aardewerkfabriek De Toekomst in Oosterhout en toen de kinderen wat groter waren, werkte Jo in Wagenberg bij Van der Plas, alwaar ze stekkers en microfoontjes aan en in elkaar maakte, en werd ze interieurverzorgster op een school in Geertruidenberg. Wim begon zijn werkende leven in een textielfabriek omdat zijn oom daar werkte, maar na 1,5 jaar smeken mocht hij de op de ambachtsschool beginnen en startte hij in de bouwsector. Hij werkte 11 jaar als stratenmaker, maar, zoals hij zelf zegt, “ze noemden me daar een ‘keienloog’.” Vele straatstenen heeft Wim in zijn handen gehad, van het gemeentehuis in Made tot aan de Aldi. Na die 11 jaar straten, startte Wim als metselaar, iets wat hij 16 jaar lang samen met zijn zoon Audrey heeft mogen doen.
Tegenwoordig vult het echtpaar de dagen met allerlei dingen. Wim is bijvoorbeeld dol op en druk met zijn moestuin aan de Moerbeistraat. “Och er staat van alles. Paprika’s, verschillende soorten bonen, selderie, andijvie, aardappels, aardbeien, noem het maar op”, vertelt Wim trots. “En ik help wel eens mee aan de band bij de boer.” Jo is al ruim 27 jaar vrijwilligster bij De Wijngaerd. “Ik deed daar de horeca, het sjoelen, de bingo, zat bij de WRT (Wijngaerd Radio en Televisie) en het koortje. Het koortje doe ik nog trouwens (tot corona kwam) nog steeds, koor de Vrije Vogels. We hebben een eigen lied, Het Vrije Vogellied, op een melodie van Céline Dion”, grijnst ze. Wim kijkt ineens serieus: “En elke avond lossen we twee moorden op!”. Jo barst in lachen uit. “Ja, ik neem altijd twee afleveringen van ‘Midsomer Murders’ (een Britse detectiveserie) op, dan kunnen we de reclames doorspoelen, en die kijken we iedere avond. Ja, behalve als ik naar De Wijngaerd moet natuurlijk. Maar dan kijken we er de avond erna niet ineens vier, we kijken er altijd twee.”
Op de vraag of het echtpaar het leven weer samen was aangegaan, als ze 60 jaar geleden wisten wat ze nu allemaal weten, antwoorden beiden: “Ja, waarom niet?”. De ‘waarom’ weten wij ook niet, want voor zover wij het hebben kunnen zien, hebben die twee het best goed samen. Wim en Jo, wij feliciteren jullie nogmaals van harte met jullie 60-jarig huwelijksjubileum!