Het is scheren en uitslag tegenwoordig dus maak je dorst maar nat voor De Acht van Femke. Soms hoort ze zaken met lege ogen aan want van liefde alleen kan de schoorsteen niet roken. Dweilen met de kraan open doet ze liever dan verzuipen en praten als brugman is kolder naar haar hand. Deze aankondiging raakt krant noch walvis maar komende vier maanden neemt Femke u graag mee in alledaagse beslommeringen in Drimmelen in: De Acht van Femke! Vandaag: Hoe beviel het u?
Ik maak even een sprongetje terug in de tijd, de tijd dat je gezin geboren wordt. Hier al even geleden maar kan het mij goed herinneren. Tjee, wat klinkt dat als cliché zeg! Je kent vast wel alle uitspraken ‘mooiste moment’, ‘ben meteen de pijn vergeten’, ‘roze wolk’. Weet je, ik zie het als een noodzakelijk kwaad als je kinderen wilt krijgen. Eerst loop je weken als dik waggelend zwijn door je huis en maar smeren om je huid te verzorgen! Alleen dat gedoe al van te voren; kraampakket, bed op klossen, vluchtkoffer klaar zetten, fotocamera mét fotorolletje. En echt, al het charmante is er toch af als je dat kraampakket ziet! Inlegluiers van een halve meter, netbroekjes (had toch echt iets charmanters verwacht en ook echt gezegd dat ik die noóít aan zou doen) om maar te zwijgen van die waterdichte matrasbeschermers. Ik dacht echt, jeetje wat een overdreven gedoe, nou geloof mij, serieus wel nodig! Maar het wordt nog minder charmant. De vrouwen onder ons weten vast alles van stuwing, koolbladeren in de koelkast, zakken erwtjes invriezen om te koelen, zwemband om op te zitten na de bevalling. Maar je hebt dan ook een wereldklus geleverd, de Mount Everest beklommen en je bent een heldin met oerinstinct! In mijn tijd, en ben echt niet stokoud want praat over ongeveer 17/18 jaar geleden – had je nog geen mobieltjes (tenminste niet in deze hoedanigheid, zonder camera, en zo’n klapding was hip joh) dus moest je, als niet meer dik waggelend zwijn, maar als uitgezakte vel door Terheijden. Dus zo ook ik, enigszins getracht mij in mijn broek te hijsen, zoogcompressen in mijn bh, baby in de wandelwagen…… op naar Relinde, oftewel DA drogist, fotorolletje wegbrengen en maar hopen dat er iets fatsoenlijks bij zit van die nieuwbakken baby. Kon je nog kiezen uit 1-uurs service en anders duurt het een paar dagen. Tuurlijk binnen 1 uur, niet dat de bevallingsfoto’s nou zo prachtig zijn en getuigen van een heldendaad, daar liggend met een suf washandje, maar toch, je laat ze ook niet langer in de winkel dan noodzakelijk is. Dus jij waggelt maar een rondje, ff langs de Jola voor een maat grotere onderbroeken, ff langs de C1000, de slager en kaatje Jans (ja klopt, die zaten er toen nog), daarna vlug foto’s ophalen en terug voor de volgende voeding. Dan de tijd van kraamvisite. Iedereen wilde natuurlijk het wereldwonder zien. Jij zit daar, totaal versleten, je haar zit van de hormonen alle kanten op, slapeloze nachten dus je wallen hangen onder aan je kin, je kleding past niet dus dan maar een trainingsbroek aan en dan….en dan…dan wil de baas van je man op visite komen. Zie je die man eindelijk eens een keer, ontmoet je eindelijk de grote baas, nou dan wil je toch echt ff indruk maken! Geloof mij, dat lukt niet twee weken na de bevalling! Dat is nog het on-charmantst van alles! Je ziet mensen die je alleen met kraamvisite van je kind ziet, daarna nooit meer en dan onthouden ze je zo! Is dat nu wat je wilt? Mij mooi niet gezien. Na 10 weken een babyborrel en klaar. Ik paste weer in mijn kleren, haar zat weer prima, nagels weer netjes en het allerbelangrijkste; een hele toffe middag waarin mijn baby gewoon in wandelwagen lag te slapen en niet van hand naar hand ‘moest’. Maar… ieder zijn ding!