Vandaag zijn Adriaan en Susan van Loon uit Drimmelen 60 jaar getrouwd. Zij ontmoetten elkaar bij het dansen in Made, de vonk sloeg over en na een verkeringstijd van zeven jaar, waarvan Adriaan bijna twee jaar in dienst zat, stapten zij in het huwelijksbootje op 28 september 1961, een dag waarop het droog en zonnig weer was.
Adriaan van Loon (85) werd geboren in Drimmelen, in het ouderlijk huis aan de Batterij, het smalste straatje van Drimmelen. Susan Saarloos (82) werd geboren in de Biesbosch, één van een tweeling. Adriaan groeide op in Drimmelen, Susan zat van maandag tot en met vrijdag in de kost in Drimmelen om naar school te gaan, maar ontmoeten deden de twee elkaar pas op een dansavond in café De Drie Linden in Made. Susan was 16 jaar oud, Adriaan was 19, ze zagen elkaar en het was meteen raak. Adriaan vertelt: “Ja, ik vond haar wel een leuke meid ja, maar dat is ze voor mij nog steeds hoor”, glundert hij. Susan lacht: “En het is goed gegaan, anders hadden we hier niet gezeten hè.” Adriaan zat van de zeven jaar dat ze verkering hadden, twee jaar in dienst, waar hij onder andere een opleiding tot sergeant volgde en aansloot bij de AAT, Regiment Aan- en Afvoertroepen. Susan werkte in de huishoudelijke dienst en woonde bij de ouders van Adriaan in toen haar ouders verhuisden naar Tienhoven, een dorp tussen Utrecht en Hilversum in, tot aan haar trouwen in 1961.
De vader van Adriaan had een eigen bedrijf met drie schepen, die vanuit de Biesbosch hout en riet verscheepten door heel het land. Toen zijn vader op 45-jarige leeftijd overleed, hebben Adriaan en zijn broer het bedrijf overgenomen. Adriaan was toen pas 25 jaar en kreeg de verantwoording over 21 man personeel. Het bedrijf draaide goed, zo goed zelfs dat Adriaan en zijn broer het bedrijf in 1973 konden verkopen. Adriaan liet een vlet bouwen, een klein werkschip, waar hij personeel van en naar klussen vervoer, bijvoorbeeld naar de Spaarbekkens in de Biesbosch. Hij pakt er wat foto’s bij: “Kijk, dit is hem. Deze heb ik laten bouwen. Ik sliep dan aan boord, er zat een wc’tje in en een kacheltje. Het vervoeren van personeel heb ik ongeveer 10 jaar gedaan, tot aan mijn 50ste, daarna ben ik havenmeester geworden in de nieuwe jachthaven van Drimmelen. Tot aan mijn pensioen, toen ik 62 was”, glimlacht Adriaan. “Er waren 111 sollicitanten, er werden er 3 uitgenodigd voor een gesprek en tja, ik ben het geworden.” Susan bleef na haar trouwen thuis om voor de kinderen te zorgen. Ze mochten er vier verwelkomen: Magda (58), Arie (56), Babette (54) en Kees (48). Magda woont met haar partner Hein in Kerkrade, de rest is redelijk in de buurt gebleven. “Arie en Marie-Louise met de kinderen Sanne en Marc, Babette, en Kees met zijn vriendin die toevallig ook Susan heet, met de kinderen Jelle, Jens, Ruben en Renske. We hebben een mooi gezin, Kees woont hier zelfs twee huizen verder. In de Batterij 12a, het huis dat wij hebben laten bouwen na ons trouwen. Het huis waar we nu wonen is het ouderlijk huis van Adriaan, we wonen hier nu 48 jaar en hebben toen geruild met zijn moeder, die hier alleen woonde na het overlijden van zijn vader. Nu woont Kees er, dus het blijft in de familie”, legt Susan uit.
Adriaan heeft zich na zijn pensioen nog niet verveeld: “Ik had het nog nooit zo druk gehad”, lacht hij. “Ik hielp boten opknappen en verven en ik was graag in mijn moestuin.” Ook tegenwoordig verveelt het stel zich niet: “We komen ’s ochtends uit bed en dan doen we lekker rustig aan. We drinken een kopje koffie, eten wat, eer dat we aangekleed zijn. Ik ben een echte huismoeder, ben heel graag thuis en daar heb ik werk zat aan. Als ik m’n huis doe, even naar m’n zus Riek loop (die aan het einde van de straat woont) om de krant te ruilen en de strijk van m’n zoon wegwerk, dan is er een heel end van de dag voorbij”, vertelt Susan. “Ik ben rustig van aard en ik kan heel goed zitten!”, grinnikt ze. Adriaan mag graag foto’s en documentaires kijken over schepen van vroeger, ’s avonds wordt de televisie aangezet. “Voetballen, Feyenoord hè, dat is m’n cluppie”, aldus Adriaan. Op de vraag of de twee echtelieden het leven nog eens samen waren aangegaan als ze alles al van tevoren hadden geweten, antwoorden beiden volmondig ja. Susan vertelt: “We zijn tevreden mensen, wat wil je nog meer?” en Adriaan vervolgt: “Ze was toen een leuke meid en dat is ze nog steeds.”
Adriaan en Susan, wij feliciteren jullie bij deze officieel van harte met jullie diamanten huwelijksjubileum en danken jullie voor de hartelijke ontvangst en het fijne gesprek. Nog heel veel jaren in goede gezondheid, samen toegewenst.