Nieuwe update reisblog Mandy van Steeg uit Lage Zwaluwe

KijkopDrimmelen volgt de 23-jarige Mandy uit Lage Zwaluwe tijdens haar reis naar Zuid-Afrika, waar zij deelneemt aan het vrijwilligersproject I Care. Haar reis loopt inmiddels ten einde en vandaag plaatste Mandy een nieuwe reisblog: 'See you when you see me'.

15 december 2017 – Durban, Zuid-Afrika

Lieve allemaal,

Afgelopen weken stonden in het teken van de feestdagen. Als eerste hebben we met de jongens van het Hope Center Sinterklaas gevierd, inclusief pepernoten, pannenkoeken en Sinterklaas kapoentje zingen. Al snel daarna hebben we ons in het feestgedruis van Kerstmis gedoopt. Een hele andere ervaring om kerstfeestjes te vieren met open schoenen. Ook stonden deze weken in het teken van afscheid nemen. Als eerste van de jongens van de huisjes waar we drie weken bij gewoond hebben en de 9 jongens die nog steeds in de rehab zitten. De jongens hadden het er moeilijk mee, net als ik. De ene jongen kruipt weg om maar geen afscheid te hoeven nemen, anderen gaan opeens stoer gedrag vertonen en weer anderen knuffelen en kussen je en laten wat traantjes vloeien. Ik houd steeds in mijn hoofd dat het voor de jongens moeilijker is dan voor mij. Ik ga terug naar een lieve familie en lieve vrienden terwijl deze jongens hier blijven. Ze zullen nog iedere dag moeten knokken voor hun plaatsje in deze samenleving. Ik heb één van de jongen, B., getroost met de woorden: ik heb het als een zegening gezien dat we elkaar hebben ontmoet. Maar wees niet verdrietig, lieve en mooie mensen zoals jij krijgen veel zegeningen in hun leven.

Van de week op het Hope Center nog met Donation en de meiden op outreach geweest om de jongens op de straat te ontmoeten. Ik merk dat ik mezelf blijf herinneren dat ik nooit de ogen mag sluiten voor de armoede en de mensen op de straat. Ik waak ervoor dat ik dit NOOIT normaal ga vinden. Deze dag zie ik de jongen van de eerste keer outreach weer. Toen onder een deken als een schim, nu druk kletsend over straat. We herkennen elkaar en een stevige handdruk volgt. We proberen hem te motiveren om morgen te komen. Hij belooft dat het hem nog vijf dagen gaat kosten voor hij gaat komen maar het doet me goed om hem de volgende dag in het Hope Center al te mogen ontvangen. Wat ben ik trots op hem. Als ik naar hem kijk zie ik dat hij ook in deze drie maanden is gegroeid, net als ik. Hij heeft zijn momenten als een 'schim van de straat' maar ik zie hier een speelse jongen die ontzettend goed kan dansen en gevoelig is voor complimentjes. De meiden en ik zien hem met het kerstfeestje in het Hope Center genieten met zijn straat-ubhuti's(broers). Het doet ons goed. Ik moet denken aan de eerste titel van mijn blog: een hobbelig begin is een geweldig begin. Ik vind hem van toepassing op de jongens. Hun verhaal is pas net begonnen. Een hobbelig begin. Maar ik vertrouw erop dat hun verhaal zich verder zal ontwikkelen en dat ze op een dag de kracht vinden om de straat de rug toe te keren.

In mij draag ik jullie mee. En ik hoop dat we jullie een stukje op weg heb mogen helpen met motivatie, vriendschap en een lach. Denk nog eens terug aan ons, waar jullie ook gaan. Dat jullie op een dag terugkijken op het leven en denken: dat hobbelige begin, daar heb ik zo veel van geleerd, dat wat een geweldig begin. 

Zoals de Afrikanen het zo mooi zeggen, geen vaarwel, maar 'See you when you see me'(ik zie je wanneer jij mij ziet). Lieve jongens, see you when you see me. 

Siyakuthanda(ik hou van jullie),

Mandy 

Bekijk meer foto's bij deze nieuwe reisblog op de pagina van Mandy op Reisblogger.